Het extra daglicht zorgt ervoor dat het groen begint uit te schieten: een nieuw begin. De medemens is ineens een stuk vrolijker en joliger. Er wordt weer naar elkaar geglimlacht op straat. Want we hebben ze: de lentekriebels. Die worden veroorzaakt door bepaalde hormonen: serotonine en dopamine. Volgens Wikipedia zorgen deze voor ‘… algemeen welbevinden en enige euforie.’
De kans om verliefd te worden is daarom in de lente zeer aanwezig. Je loopt nu eenmaal makkelijker iemand tegen het lijf wanneer je eropuit gaat in plaats van je te begraven in je plofbank met liters thee, wijn en andere versnaperingen terwijl je vastgeplakt zit aan de tv voor de zoveelste serie. Ik ken genoeg vrouwen die zich in de winter totaal niet sexy voelen en zich liever ingraven in een soort van winterslaap. Opwindend ondergoed? Dacht het niet. Liever oerdegelijk, warm spul en bedsokken aan. Geldt dat ook voor mannen eigenlijk? Ik ben nu wel heel erg aan het generaliseren geloof ik. Hmmm. Maar in de lente slaat de stemming om. Door al die stimulerende hormonen is je roze bril extra roze en krijg je zin in van alles. Of juist niet? Uit een onderzoek op Facebook blijkt namelijk dat veel stellen er juist in de lente heleMAAL geen zin meer in hebben en besluiten uit elkaar te gaan. Waarom dat is?
Het lijkt te maken te hebben met de kater na de feestdagen en … carnaval. Ik heb zelf jarenlang carnaval gevierd als rechtgeaarde Brabander en het viel me altijd op dat zuiderlingen enorm in hun kuif gepikt zijn als “boven de rivieren” suggereert dat er tijdens carnaval niet zo nauw gekeken wordt met de echtelijke trouw. “Wat?? Hoe KOMEN ze erbij?” Nou eh … omdat het in de praktijk nogal eens voorkomt misschien? En ja, niet iedere wederhelft wil nog samen verder door het leven hossen als manlief alsmaar met dat dansmarieke blijft swingen of vrouwlief zich laat inpalmen door (iemand van) de Raad van Elf. Ik kan me voorstellen dat je dan inderdaad behoefte krijgt aan een nieuw begin.
Nog een typische lentetraditie doen? De Grote Schoonmaak. Daar is de lente bij uitstek geschikt voor. Vroeger, toen we nog kolen stookten, hielden we onze huizen potdicht om de warmte zoveel mogelijk binnen te houden. Tegen de tijd dat de temperatuur begon op te lopen kon de boel eindelijk weer opengegooid worden en werd er meteen de bezem doorgehaald. Van boven naar beneden. Ik begreep van mijn zus dat onze oma zelfs de muren schilderde: “witten” noemden ze dat toen. Elke lente weer. Nu stoken we weliswaar geen kolen meer, maar de schoonmaakneiging is er nog steeds. Het is de hang naar tradities uit grootmoeders tijd, in een wereld die onvoorspelbaar (b)lijkt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er nooit druk over heb gemaakt: over die grote schoonmaak.
Omdat ik totaal geen idee had hoe een huishouden “werkte” (toen ik op mijn 18e het huis uitging) deed ik maar wat. Nou ja, maar wat is eigenlijk niet de juiste term. Ik deed alles heel gepland via een spreadsheet waarop stond wat ik per dag – week- maand – kwartaal moest aanpakken. Het gevolg was dat het huis eigenlijk altijd wel “bij” was. En nog steeds is. Maar het idee van zo’n zwabberende huisvrouw of huisman die met allerlei lekker geurende schoonmaakmiddelen in de weer is vind ik nog steeds wel iets hebben. En ik ben niet de enige. Er zijn inmiddels talloze schoonmaakbijbels te koop waarin precies wordt omschreven wat je moet doen.
De lente laat trouwens ook de dieren niet onberoerd. Trekvogels komen terug naar Nederland en beestjes zoals egels, schildpadden en slangen die in een diepe winterslaap zaten worden wakker. Er is weer genoeg eten in de natuur te vinden om aan te sterken. Ik moet dan meteen denken aan de schildpad van een van mijn ex-bijna-schoonmoeders: Lenie.
Het beestje was aan komen schuifelen bij Lenie en viel met haar kont in de boter. De blaadjes sla en andere lekkernijen werden in meergangen-maaltijden uitgeserveerd en geen schub op haar hoofd dacht er dus aan om te verkassen. Nou kom je natuurlijk niet elke dag een schildpad tegen in je tuin dus Lenie ging toch eens navragen in de buurt of iemand er eentje kwijt was. Het bleek de buurvrouw te zijn. Ze was het beest al een paar dagen kwijt maar zat er kennelijk niet zo mee. Lenie adopteerde de schildpad en doopte haar Rosalie. Het beest werd zo mak als een schaap: zodra Lenie de tuin in stapte waggelde Rosalie op haar af voor een lekkere snack. Tot ze verdween. Zomaar. Alles afgezocht, nergens te vinden. Tot de lente aanbrak: toen kwam ze weer tevoorschijn. Haar winterslaap was over.
